Муаллиф Чамила Пулодова
ҚИССАҲОИ ЗИНДАГӢ.
Муҳаббат дар хонадони холааш, келини аввалини хонадон буду рӯзгори холаашро аз хурдӣ хеле хуб медонист. Холааш Беназир, зани зебою хирадманд бо як духтарчаи 3- сола, ки аз шавҳари аввалааш наосуда буду бо амри тақдир ба ин даргоҳ 20 сол пеш аз Муҳаббат, арӯс мешавад.
Арӯси бапою қадам.
Шавҳараш марди занмурдаю тақводор дар миёни ҳавлии калон бо 7 нафар фарзандони ноболиғ, ҳайрон мондаю чӣ кор карданашро намедонист.
Решаи бибии Бузургхон, хушдоманкалони Муҳаббат ба эшону тӯраҳои Чусту Самарқанд мерасид. Аз ин боис Бузургхон, издивоҷи писари занмурдаашро ба даргоҳи ҳафт пуштаи эшонзодаҳо муносиб медонад.
Ҳамин хел, Беназири зебою хирадманд, келини ин
даргоҳ мешавад . Ҳафт нафар чӯҷаҳои навболи маҳзунро соҳиби кардан ба гуфтан осон .
Беназири тарбия дидаю бо ақлу бофаросат, бо баробари омаданаш, зуд бо ҳафт нафар кӯдак унс мегирад. Онҳо шаш писару як духтарчаи 5 - 6 моҳа ба сӯи Беназир, бо умед нигоҳ мекарданд.
Беназир бо ақлу хирад ва рафтораш ба хонадон, шаъну шукӯҳ бахшида аҳли оиларо ҳаматарафа ба бузургӣ расонида буд, ки тарифаш то абад боқӣ монд.
Шояд, дар назар ин як чизи оддию муқарари бошад. Вале, қабули хонаводаи наву кӯдакони бемодар монда ба Беназир осон набуд.
Аз ин, рӯ зиндагиномаи хушдомани Муҳаббат сазовори ифтихор аст.
Муҳаббат ҳам бо одоби хамидаю илму маърифат ва сариштакорияш ба холааш Беназир монанди дошт. Холааш, ки ба фарзандони шавҳар, модарӣ карда тавониста буд аз бисёр ҷиҳат, гапаш ба шавҳараш мегузашт.
Хешовандони шавҳараш ӯро бисёр эҳтиром мекарданд. Дар интихоби арӯс, келини оянда ба писарбузурги шавҳараш, фикри Беназирро ҷонибдорӣ менамоянд. Ҳамин хел Муҳаббат ба хонаводаи холааш Беназир келин мешавад.
Онҳо дар интихоби келин, хато накарда буданд. Муҳаббат бо рафтору ақлу хирад, як себу ду кафон ба хушдоман - холааш монанди дошт.
Хусуру хушдоман аз келин ризо буданд. Дар ҷо ба ҷо кардани фарзандони дигар, Муҳаббат ёрдамчии хубе гардиду ҳамаи аҳли оила ҷо ба ҷо шуданд.
*****
Бо гузашти айём, пирон, пиронагӣ кардаю рӯзгорро бо ташвишҳояш мерос гузошта яке паси дигаре ба даргоҳи ҳақ мепайванданд.
Ҳар чӯҷаи маҳзуни дирӯза, имрӯз бузургу болҳои устувори худро доштанд.
Ва аз гузаштагону панду хирадмандии онҳо ёдҳои ширин мекарданд.
"Зиндагӣ мисли чарху фалак аст"
Мароми он як хел бо мароми худ нест.
Баъзан, маҷроҳое пайдо мешавад, ки хирадмандтарин инсон ҳам ранҷуру ба дод меояд.
Вале, хирад шарму ҳайё, ӯро ба навҳа кашидану даст ба гиребон шудан намемонад.
Чунки ақлу хирад, ҳамеша ба қувваҳои аҳреманию фитнаю дурӯғ ғолиб меояд.
Фақат вақт лозим аст, ки ба хушнудӣ ҳар кор, ҷойи худро гирад.
-Ҳамзамон аз андешаю хиради хирадмандон , дурӯғу фитна пайкориҳои бехирадонаи худро ҷойгир мекунад. ..
Муҳаббат худ имрӯз бузургу зани батақво, гули сари сабади маракаю маҳалла, бибию бибикалони набераю абераҳост. Чун гуфтем, дунё " чарху фалак аст" .
Муҳаббат ба фарзандонаш номро бо меҳр интихоб кардааст. Ӯ аз хусуру хушдоманаш шунида буд, ки ном ҳам ними давлат ва умеди волидон аст. Ҳар ном маънӣ ва бузургии худро дорад.
Вақте, ки ба фарзанд номро мегузоред онро бояд ҳимоя карда тавонед. Номи бузургонро гузоштан хуб аст. Пос доштани хотири онҳо на дар ном, балки дар ҳифзу ҳимояти онҳост.
Вақте ки фарзандро ба дунё меоред, ояндаи ӯро низ ба назар гиред.
Ҳангоми бунёди оила, ҳамсар ҳам ба ному пайкораш мувофиқ бошад.
***
Муҳаббат мехоҳад бо шунидаю пандҳои гирифтааш ба писарбузургаш, бо умеде арӯси нозанине биёрад.
Вале, писарбузургаш Умед, бар хилофи орзую умеди модар,
арӯсро худаш интихоб мекунад.
Бо вуҷуди ин ҳама хирадмандӣ, Муҳаббат интихоби писарашро мепазирад.
Ӯ ҳамин хел бо тӯйю базмҳои осмонкаф келин фароварда ба орзуяш мерасад.
Баъди тӯй ба навхонадорон "Моҳи Асал" - у ба Муҳаббат ташвишҳои нав сар мешаванд.
Муҳаббат келини нозанинашро ҷойи шинондан намеёфт.
Ӯ ҳарчӣ зудтар мехост, бибӣ шаваду ормонҳояшро шиканад. Ба кӯдакони ҳақу ҳамсоя ширинкомаи набераи нахустинашро тақсим кунад.
Ҳақу ҳамсояҳо аз келини интихоб кардаи Муҳаббати оқила, ҳайрон буданд.
Ҳамсояҳо ҳақ буданд. Чунки онҳо кӣ будани Фаришта, келини Муҳаббатро хеле хуб медонистанд.
Вале, Муҳаббат бо рафтору гуфтори наҷибаш ба даҳони онҳо сарпӯш буд.
Муҳаббат ба гапҳои беҳудаи ҳамсояҳо бо нармию хушгуфторӣ ҷавоб медод. Мегуфт, ки агар ҳама духтари бою дороро келин кунад, бечораю дармондагонро кӣ кунад?.
Ин ,тақдир асту амри илоҳӣ .
Он чизе, ки мехоҳем ҳаргиз нашавад.
Он чизе, ки худо хост ҳамон мешавад .
Ҳамин буду гапу гапчаҳо ҳам хомӯш шуда рафтанд.
Зиндагӣ маҷроӣ худро дошту "арӯс", роҳи худро.
Арӯс хаппаку баъзан ҳушёрие нишон медод, ки фарзандони Муҳаббат дар ҳайрат мемонданд. Ҳатто, писараш Умед домоди таги чодар, ҳам ҳайрон мемонду ба модар мегуфт. Модарҷон, худам ҳам намедонам, ки ба ман чӣ шуда истодааст.
Модар писари навдомодашро дилбардорӣ мекарду мефаҳмонд, ки ин нозҳои духтарона аст.
Муддате нагузашта келин ҳомиладор мешавад. Акнун, ташвиши Муҳаббат боз зиёдтар мегардад. Муҳаббат, Муҳаббати пешина набуд. Вай гӯё аз нав ба келини хушдомандор мубаддал шудаю, хизматгори таппа -тайёри келин буд.
Келин, ҳомиладорию сартторикӣ баҳона дам ба дам, талабботҳои наву дархостҳои аҷиб мекард.
Муҳаббат дар назди шавҳараш, ҳамаи инро нодида мегирифту келинро тарафгирӣ мекард.
Кӣ ҳоло ӯ ҷавону ба болояш ҳомила аст. Худаш ҳамаи корҳои хонаро ба дӯш мегирад. Ҳатто шустану дарзмол кардани либоси писари навхонадорашро.
Хулоса, касе келинро чизе намегуфт. Баракс хоҳишашро иҷро мекарданд. Рӯзе Фариштаи ҳомила бо баҳонаи ҳавои тоза гирифтан, рӯи ҳавлӣ мебарояд. Ва ҳангоми чойники чойро ба хонааш даровардан аз дар модараш, гӯё хабаргирӣ меояд. Ӯ духтари ҳомиладорашро бо чойники чой дида, маккорона ба сӯи Муҳаббат чашмонашро песонда мегӯяд.
Қудоҷон, ба одами ҳомиладор, бардорумони ин корҳо душвор. Биёед, ӯро то сабук шуданаш ба хона барам.
Умедҷон метавонад тез - тез рафта хабар гирад.
Муҳаббат ҳам хастаю афгор, дида ба даҳони келин мешавад, ки келинаш чӣ мегуфта бошад. Фаришта , гӯё маътали ишораи модар буд, ки ба модараш ҷавоб медиҳад. Бале, модарҷон ман бо Умед инро маслиҳат кардаам. То таваллуд шудани кӯдак бояд бо Шумо бошам.
Умед ҳам шояд равад.
Муҳаббат аз ин сухани келини эркааш мот мемонад. Ҳамин хел келин бо модар мераваду Муҳаббат нафаси осуда мекашад.
Бо мурури вақт наберадор мешавад. Аммо, фикри дубора ба хона овардани Фариштаро намекунад.
***
Муҳаббат дар ҳайёт ва зиндагӣ бори аввал шикаст хӯрдану асос доштани гапу калочаҳо ва чашм пӯшидану ҳидоятро бо дарду алам ба ҳамсояааш нақл мекард. ..
Таъкид мекард, ки дунё гузарон асту ҳама гапу кори дунё гузарон.
Мо ҳам мегузарему онҳо ҳам мегузаранд.
Вале аз мо кардаҳоямон боқӣ мемонад.
Муҳаббат писарбузургашро сарзаниш накард.
Балки интихоби ояндаашро боз ба худаш вогузошт. Умед, ки ба сиру ҷодуи Фариштаю модараш гирифтор гашта буд, аввал бо ҳамсараш буданро мепазирад. Дертар аз ҳиллаву найрангҳои Фаришта безор шуда ба назди модар бармегардад, ки хеле дер шуда буд.
Умедро дубора барпо кардани оила азият намедод. Балки, пиру нотавонии модари зебою хушчақчақаш ,ки дубора имконнопазир буд, азият медод. Ӯ аз худаш бисёр шарм медошт, ки модари нозанинашро қурбони ишқи аҳримании Фаришта гардонид.
***
Умед ҳар боре, ки пиёларо аз дасти ларзони модар мегирифт, чашмонаш ҳавзи об мешуданд.
Модар имрӯзҳо ба тифли кӯчаки писарбузургаш афсона мегӯяду худро ором мекунад. Писарбузургаш Умед аз пушаймониҳои гузашта афсӯс мехӯрад.
Муҳаббат аз "Хираднома"- и хушдомани биҳиштияш, борҳо ба некӣ ёдовар гардиду гуфт:
Ба фарзандон ҳаргиз ҷуфти номуносиб накунед, ки Шуморо ба пастӣ кашаду наслатонро хор кунад.
Бигузор, ин рӯзгору ормоншиканиҳои ман ба дигарон дарси ибрат шавад.