Hevesleri, beklentileri, erteledikleri, kursağında kalmış kelimeleri, kaçırılmış bakışları, gizledikleri, bitirilmemiş mektupları, susuşları ve istemsiz veda edişleriyle tamamlanmamış bir cümledir insan..

Biliyor musunuz?
İnsan en çok gülümserken kaybolur kendi içinde.
En çok orada başlar yalnızlığın buz kesen nefesi.
Bir tebessümde asılı kalır bütün kırgınlıklar,
Sanki ömrün kırık aynalarını tamir eder gibi.
Belki de bu yüzden gülerken içine ağlar çoğu insan,
Zoraki gülümsemelerin ardında yatan kanlı bir maziyi örtercesine.
Belki de sahte gülüşlere teslim olur gözyaşı zehri,
Bilir ki hiçbir mendil temizleyemez,
Gülüşlerin ardında yatan hüzün menzilini...